maandag 28 oktober 2013

Afscheid van mijn lieve, stoere moeder....


Lieve allemaal,

Het is alweer 2 maanden geleden dat ik mijn blog schreef! Ik had simpelweg geen energie om me ertoe te zetten. Cees en ik hadden 9 september een 15 daagse vakantie naar Kreta geboekt! Door alle drukte vanwege mijn zieke moeder, waren we er enorm aan toe! We hebben de eerste paar dagen enorm genoten! Maar helaas na vier en een halve dag, kreeg ik een telefoontje van mijn zus, dat mijn moeder op de intensive care was opgenomen met een bloedvergiftiging (septische shock). De kans was groot, dat ze de nacht niet zou halen! We zijn direct gaan inpakken en hebben gewacht op de reis organisator om te horen, met welke vlucht wij het snelst terug konden gaan naar huis. Dat was de volgende ochtend om 8 uur, via Dusseldorf. En zo kwamen we zondagmiddag 15 september bij mijn moeder op bezoek. Ze zat een beschuitje te eten, terwijl wij op het ergste voorbereid waren! Dus ze is onvoorstelbaar snel weer opgeknapt! Helaas is ze daarna nog 2 keer opgenomen met weer een bloedvergiftiging. De laatste keer werd haar fataal. Ze overleed maandagochtend 21 oktober, op 72 jarige leeftijd...

Onderstaand mijn speech. Daarmee wordt duidelijk, waarom ik geen energie had om mijn blog tussentijds te schrijven. Maar ook wordt duidelijk, wat een ongelofelijke bikkel en positief mens mijn moeder was!

Ik zal haar missen!

Liefs,
Marianne


Vrijdag 25 oktober 2013
Daar lig je dan mam. Wat was jij een sterke, positieve, krachtige vrouw! Vorig jaar kreeg je te horen dat je kanker had. Het was niet operabel en behoorlijk uitgezaaid, maar je liet je niet uit het veld slaan. Met veel medicatie bleef je in het begin nog goed op de been. Eind januari werd je met spoed in het ziekenhuis opgenomen. Je hield namelijk veel vocht vast in je benen en buik. Ook waren je benen vuurrood, door een reactie op een bacterie. Na 1 week en aansluitend een 1e chemokuur, mocht je weer naar huis. En zodra je thuis kwam, leek het alsof er bijna niets aan de hand was. Je maakte je als vanouds vooral druk om anderen, behalve jezelf! Gelukkig had je intussen thuiszorg, die je hielp met o.a. wassen en aankleden. Want je was niet meer zo mobiel en erg snel buiten adem.
Een paar weken later, in februari, volgde weer een ziekenhuisopname. Cees en ik waren op de wintersport en kregen van Von foto’s doorgestuurd, van een verschrikkelijk dikke rode knie en scheenbeen. Weer had een bacterie toegeslagen en de artsen hebben diverse antibiotica uitgeprobeerd, maar het was moeilijk te bestrijden. Ze hebben zelfs in je scheenbeen moeten snijden… Je kreeg tot 7x toe een nieuwe infuusnaald geplaatst omdat je telkens ontstoken rode vaten in je arm kreeg. De 8e keer hebben ze een zogenaamde Picclijn in je arm geplaatst, zodat je niet meer opnieuw geprikt hoefde te worden. Die bleef in je arm zitten en liep rechtstreeks naar je hart. Daardoor kreeg je voortaan chemokuren, vocht of wat ook maar in je lichaam gespoten moest worden…. Die opname heeft maar liefst 4 weken geduurd. Intussen leerden wij ook de verpleegkundigen kennen en hun eventuele dochters, want je kletste natuurlijk tegen iedereen en hoorde dan ook hoe de familiebanden aan hun kant zaten. Als Von en ik op bezoek waren, riep je meteen, “dit is Marianne mijn jongste dochter en dat is Yvonne de oudste”. Want dat moest iedereen weten! Von en ik keken elkaar soms met plaats vervangende schaamte aan, maar jij vond het gewoon leuk om te vertellen! Half maart mocht je eindelijk weer naar huis.
En nadat je weer was aangesterkt, begon je weer met chemokuren, om de 3 weken. In die tijd, zag je er ondanks alles weer goed uit! Je had je pruik op, leuke kleding aan en lekker veel make up! Daardoor leek het heel wat! En zodra je kon, en weer smaak had, ging je weer lekker uit eten en wij zorgden dat pap bij je op visite kwam. Na die 3 kuren, werd er weer een CTscan gemaakt en toen bleek helaas dat de kuren, de kanker niet hadden bestreden. Dus er werd een nieuwe chemokuur voorgeschreven. Een combinatie met een infuus en chemo pillen. Die kuur gaf veel bijwerkingen… Je kon geen koude dranken drinken of koude dingen vasthouden, want dan voelde het of je een elektrische shock kreeg! Dus had je steeds handschoenen aan. Ook smaakt het eten steeds minder, terwijl je altijd zo van eten kon genieten! Door de medicatie en lage bloedplaatjes kwam je ook onder de blauwe plekken te zitten. Je armen waren gewoon zwart. Maar ondanks alles, klaagde of zeurde je nergens over. Echt ongelofelijk! Wat een wilskracht en wat een positiviteit.
Eind juni kwam ik bij je op visite en trof je doodziek in bed aan. Helaas werd dit ziekenhuisopname nummer 3. Achteraf bleek het een voedselvergiftiging te zijn! Dat was dus een meevaller! We zijn het goede nieuws, samen met Yvonne gaan vieren met een lunch.
Na een paar chemokuren, bleek dat deze nieuwe kuur, wel effect had. De tumormarker in het bloed was gehalveerd en sommige tumoren waren iets kleiner geworden. Dus je ging weer vol goede moed en lachend, bij de oncoloog de deur uit. Deze kuur werd dus voortgezet. Je kreeg ook weer meer energie! Eind augustus ging je zelfs weer autorijden, met pa naar IJmuiden om een visje te eten, naar Ikea om spulletjes voor pa zijn nieuwe kamer in het Huis in de duinen te kopen!
Ook al liep je intussen achter een rollator, het ging prima zo. Je had zelfs een busreisje geboekt naar Sauerland voor 5 november a.s. Dan had je iets om naar uit te kijken zei je… Helaas heb je dit niet meer kunnen doen.
Omdat het zo goed met je ging, hebben Cees en ik een 15 daagse reis naar Kreta geboekt, maar helaas na 4,5 dag werd ik door Yvonne gebeld, dat je met gillende sirenes op de IC was opgenomen… Dat was ziekenhuisopname nummer 4! Je had een bloedvergiftiging en zou waarschijnlijk de nacht niet doorkomen. Je had een extreem lage bloeddruk en de artsen kregen het niet stabiel. De volgende middag (zondag 15 september) waren we met de eerstvolgende vlucht die we konden nemen, bij je in het ziekenhuis. We troffen je zittend in bed aan, i.p.v. doodziek! Je zat een beschuitje te eten! Hoe bijzonder is dat? Iedereen was er verbaasd over, hoe snel je weer herstelde! Zelf wist je niets meer van de ambulancerit en je opname op de IC. Je vond het voor ons vreselijk dat we terug moesten komen uit Kreta en maakte je daar drukker over, dan over het feit, dat je er toen al bijna niet meer geweest was…
Na 1,5 week (25 sept.) mocht je, zonder antibiotica, weer naar huis, maar je was nog erg zwak. De dag van thuiskomst, ben ik de hele dag bij je gebleven, want je kon niets meer. De dag erna kwam ik ’s middags met Cees langs en trof je hevig rillend in de kamer aan. Ik heb de temperatuur opgenomen en je bleek koorts te hebben. Die rotbacterie had je dus toch nog in z’n macht... Dus opname nummer 5 volgde binnen 2 dagen, met weer een bloedvergiftiging! En alsof je nog niet genoeg had meegemaakt, stelde de artsen voor om (8 okt.) een bestraling te ondergaan in het AVL. Dit was tegen de pijn in je nek en rug, door uitzaaiingen.
Zodra je antibiotica kreeg, knapte je weer op. En dan begon je weer lekker te kletsen met iedereen. Want je hield van veel praten en ook vooral alle details moesten verteld worden. Want dan had je er echt een goed beeld bij! Dat vele en lange praten, zorgden er ook voor, dat je vaak niet op tijd was, maar daar was iedereen intussen gewend aan geraakt…Iedereen vond je namelijk lief en gezellig. En met je enorme positiviteit, pepte je alle mede patiĆ«nten op! Zij namen echt een voorbeeld aan je! Je dacht ook altijd aan een ander behalve aan jezelf. Als we op bezoek kwamen, vertelde je altijd hoe het met je mede patiĆ«nten ging; wie naar huis mocht, of wie een onderzoek kreeg. Dan moest ik echt vragen hoe het met jou ging, want daar kwam ik uiteindelijk voor! Daar was je heel bijzonder in! Ondanks dat je zo ziek was, werden verjaardagen van anderen niet vergeten. Ik werd dan op pad gestuurd voor een kaart of een cadeautje. Zodra je je weer iets beter voelde, ging je je ook weer optutten. Dan voelde je je beter zei je, want dat deed je al vanaf je 16e!
De artsen wilden je (di. 8 okt.) weer naar huis sturen, maar wij waren bang, dat zonder antibiotica, de bacterie weer zou toeslaan. De picclijn hebben ze uit voorzorg verwijderd, omdat dat ook een veroorzaker van infecties zou kunnen zijn. Op ons verzoek, hadden we diverse gesprekken, met artsen en kregen het voor elkaar om je langer in het ziekenhuis te houden! Twee weken geleden (vrijdag 11 oktober) mocht je opgenomen worden in het Huis in de duinen op de “ziekenboeg”. Met dat voorstel waren we erg blij en jij gelukkig ook, omdat je ook voelde dat je te zwak was om alleen naar huis te gaan. Zo was je toch nog 1 week weer lekker dicht bij pap. Hij kon zelfstandig naar je toe gaan en jullie aten gezellig samen in het restaurant. En als je dan zo weer rond hobbelde achter je rollator, aangejurkt en opgetut, leek het allemaal alsof er niets met je aan de hand was.. Je maakte plannen voor je verjaardag 3 november a.s. Ik moest visschotels en hapjes bestellen. En vooral al het personeel in het HID trakteren op gebak.
Helaas is het zover niet gekomen. De laatste dagen, kreeg je weer last van dikke benen. Dat was weer een signaal, dat het niet goed ging... Zaterdag (19 okt.) zat je lekker te lunchen met pap en buurvrouw Jacqueline en m’n zus, Yvonne, kwam ook nog langs. In de middag kwam buurvrouw Tiny langs en middenin het gesprek, zei je dat je je ineens weer ziek voelde worden, net als de vorige keer….
Je moest overgeven en werd erg beroerd. Tiny heeft Yvonne gebeld, omdat ze niet wist wat ze meemaakte, dat je van het ene op het andere moment zo ziek kan worden. Yvonne is langs gegaan en heeft uiteindelijk weer 112 moeten bellen. En zo zaten we zaterdagavond weer op de Intensive Care. Binnen een paar uur, werd je zo ziek, dat je helaas niet meer aanspreekbaar was. De artsen en jijzelf hebben nog geknokt, meteen weer antibiotica toegediend, maar je bloeddruk bleef te laag, je infectiewaardes waren veel te hoog en je nieren vielen uit… Hier was niets meer tegen bestand. Yvonne en Jacob hebben pap ’s nachts uit bed gehaald en zo hebben we de hele nacht en volgende dag om je bed gezeten…
Zondagmiddag (20 oktober) kon je overgebracht worden naar het Huis in de Duinen om daar je rust te vinden, weg van het ziekenhuis met alle infuuspompen, slangen, snoeren etc. Wij besloten om ’s avonds naar huis te gaan, want 1 nacht doorhalen ging nog, maar 2 zou teveel zijn. Maandagochtend vroeg, werd ik om 5 uur gebeld, met de mededeling dat je rustig was ingeslapen….
Het is goed zo. Je hebt heel dapper en kranig gestreden, maar dit gevecht kon je niet winnen. Rust zacht, lieve, stoere mam, we zullen je missen….

1 opmerking:

  1. Lieve Mar,

    De tranen prikken in mijn ogen. Wat een mooie speech, wat kan je dat toch goed! Petje af, hoor!
    Nu binnenkort aan jezelf denken, he!?

    Liefs en dikke kus, Saskia Hoogland

    BeantwoordenVerwijderen