maandag 22 augustus 2016

Afscheid van mijn vader....

Lieve allemaal,

In mijn laatste blog, schreef ik nog over het vieren van mijn vader zijn 87e verjaardag en hoe leuk we dat met elkaar gevierd hebben!
Helaas zijn de afgelopen weken weer heftig geweest... Zijn voet wilde maar niet genezen en ging steeds meer achteruit. Ondanks de morfine had hij ontzettend veel pijn! Het was echt vreselijk om te zien. Met zijn dementie was het soms ook heel moeilijk om te begrijpen wat hij precies voelde...
Helaas moest hij, 22 juli jl., voor de vierde keer dit jaar, worden opgenomen in het ziekenhuis. De doorbloeding in zijn been bleef , ondanks de teenamputatie en het schoonmaken van zijn liesslagader, slecht! Een beenamputatie, zou een optie zijn, maar dat was in zijn situatie te zwaar, dus men wilde het met dotteren proberen op te lossen. Die ingreep is in principe met goed resultaat uitgevoerd. Na 1 week mocht paps weer naar huis. Na 1 week zou er verbetering te zien moeten zijn, maar helaas bleef het alleen maar achteruit gaan... Ik had 4 augustus weer een controle afspraak bij de vaatchirurg. Zij zag ook duidelijk dat de ingreep niets had gedaan....
We hebben over een bovenbeen amputatie gesproken, maar uiteindelijk besloten, dat mijn vader in te slechte conditie was. Er kon ook geen enkele garantie gegeven worden op verbetering en het verdere verloop....
Dus hoe moeilijk ook, we hebben toen afscheid genomen van de vaatchirurg.

Het ziekenhuis ligt op loopafstand van het verzorgingshuis. Ik ben lopend met de rolstoel met mijn vader naar het verzorgingshuis gelopen. Onderweg, kom je langs "Friet van Piet". Ik vroeg of mijn vader een ijsje wilde en dat wilde hij wel! Dus we hebben samen nog een ijsje gegeten. Ik wist toen al, dat het zijn laatste ritje buiten zou zijn en zijn laatste ijsje....
Dat was heel moeilijk en emotioneel...

Bij terugkomst in het verzorgingshuis, is mijn vader heel goed opgevangen. Hij heeft gewoon zijn diner nog gegeten. Ik heb een gesprek gevoerd met de verpleeghuisarts en gevraagd hoe lang het proces zou duren, nu er niets meer aan te doen is.... Mijn vader zou binnenkort overlijden aan de infectie in zijn voet... Het trok al naar boven, zijn been was ook al warm en rood. Alles was erop gericht om hem zo comfortabel mogelijk te houden en vooral te zorgen dat hij geen pijn meer zou hebben. Mijn zus en ik, en een goede vriendin van mijn zus, hebben de dagen erna heel veel bij hem gezeten. In het weekend reageerde hij nog een beetje. Maar maandag en dinsdag was hij in diepe slaap. Wij zaten bij hem toen hij, dinsdag 9 augustus, rustig insliep.... Uiteraard heel erg verdrietig, maar ook een opluchting, omdat hij geen pijn meer heeft en uit zijn lijden verlost is....
We hebben de crematie in besloten kring gehouden. Het was mooi en het is goed zo....

We gaan binnenkort met vakantie. Even bijkomen van alle drukke tijden, die we gehad hebben.
Hopelijk komen er nu iets rustiger tijden....  Daar ben ik heel erg aan toe!

Wat mijn gezondheid betreft; de anti-hormoon pillen slik ik braaf iedere dag. Ik heb, zoals verwacht, bijwerkingen, maar er is mee te leven. Mijn interne thermostaat functioneert bijvoorbeeld niet! Ik heb het vaak erg koud en dan ineens weer bloedheet! De gebruikelijke overgangsklachten.... Daarnaast heb ik hartkloppingen. Sommige klachten, die ik in het begin had, zijn gelukkig wel afgenomen. Zoals bijvoorbeeld de misselijkheid en een heel erg hyper gevoel.

Begin oktober heb ik een afspraak bij de oncoloog. Ik laat de week ervoor mijn bloed weer prikken. Dus we zullen zien of mijn marker is blijven "hangen" rond de 124!

Als er tot die tijd niets nieuws te melden is, dan horen jullie even niets van me. Ik zal begin oktober weer laten horen, hoe de uitslag is!

Carpe Diem!

Veel liefs,

Marianne