Afscheid van een dierbare vriendin en lotgenoot...

Loes

29 maart 1946 - 8 mei 2013

Vorige week overleed Loes, een dierbare vriendin en lotgenoot. We hebben eergisteren een mooie, zelfs zonnige, uitvaart en begrafenis gehad. Haar man Frederik had mij gevraagd om te spreken. Omdat ik heel veel mooie reacties heb gekregen na de uitvaart, zal ik het hier publiceren:

"Frederik heeft mij gevraagd, vanwege mijn bijzondere vriendschap met Loes, om vandaag te spreken. Het is moeilijk en confronterend, maar natuurlijk doe ik dat met alle liefde….

Acht mei,  woensdagochtend, ontvang ik een sms van Frederik. Ik wist dat het binnenkort stond te gebeuren, maar ineens overvalt het me toch: “Loes is vannacht overleden. Ik bel je later vandaag op”. Het eerste wat ik voel is verdriet om het gemis van een dierbare vriendin en lotgenoot. Maar ook opluchting dat haar een langer lijden bespaard is gebleven.

Ik heb Loes zo’n 27 jaar geleden leren kennen, via mijn toenmalige vriend Tino. Hij was goed bevriend met Julia, de nicht van Frederik. Zo ontmoette ik de hele familie Lotte, inclusief “aanhang”. Met Loes had ik vanaf dag 1 een “klik”. Loes, een rasechte Amsterdamse, lekker direct en met het hart op de tong. Wat vond ik haar een mooie, verzorgde en aantrekkelijke vrouw!

Het was een gezellige tijd! Zomers gingen we vaak naar het strand  bij “Take Five”.  Loes had zelf geen kinderen, maar was wel dol op ze! Iedereen kon met een gerust hart, blijven zonnen of borrelen op het strand, want Loes paste wel op hun kinderen. We gingen ook avondjes uit in “het Wapen” en we genoten van  diverse muziekfestivals. Loes was er niet altijd bij, want na 2 portjes had ze genoeg, zei ze altijd. Maar als ze erbij was, zochten we elkaar altijd op, om even lekker bij te praten.

We zijn ook diverse gezellige weekendjes,  met “de hele club”, weggeweest. Met veel plezier denk ik terug aan de boottochtjes, vanaf Ome Ko in Muiden, de huifkarrentocht in Drenthe, weekendjes Terschelling , met onder andere een overnachting in de legendarische “Stormvogel”.  Wat hebben we daar verschrikkelijk gelachen!

12,5 jaar geleden, vlak voor Kerstmis, in 2000 werd ik in het ziekenhuis opgenomen en tijdens die operatie bleek het foute boel te zijn. Ik had eierstokkanker in een vergevorderd stadium. Twee weken later, in januari 2001 ben ik met de eerste chemokuur gestart. Loes bood vanaf dag 1 haar hulp aan. Ik woonde intussen alleen, dus alle hulp was welkom! Loes heeft me onder andere een paar keer naar het ziekenhuis gebracht om de chemokuur te ondergaan. Daardoor werd onze band verdiept.

Ongeveer 4 jaar geleden, kreeg Loes lichamelijke klachten, waarvoor ze lang in de medische molen is geweest, maar men kon niets vinden! Totdat ze me 3 jaar geleden belde, om te vertellen dat ze ook eierstokkanker had! Hoe bizar kan het lopen in het leven! Slechts 1400 vrouwen per jaar krijgen het.  De kans dat je dus een lotgenoot in je vriendenkring tegenkomt, is erg klein. Na een zware ingrijpende operatie, moest ze uiteraard ook chemokuren ondergaan. Ze kreeg exact dezelfde kuur, die ik destijds kreeg. Ineens waren we door een bizar lot ook lotgenoten geworden.  Als lotgenoot, van vooral dezelfde soort kanker , is het prettig als je ervaringen kunt uitwisselen en advies kunt krijgen. Ik kon nu, bizar genoeg, iets terug doen voor Loes. Ik had mijn logboek met alle gegevens bewaard, dus ik kon haar vertellen, hoe het bij mij was gegaan en hoe de bijwerkingen van de kuur bij mij waren geweest. Loes belde vaak, of ik ook bepaalde pijntjes of kwalen had gehad. Dan kon ik haar weer geruststellen, omdat ik dat ook had gehad en zei dat het wel weer over zou gaan… Wij weten ook als geen ander hoe het voelt, dat er bij sommige mensen onbegrip is, omdat er van buiten niets aan je te zien is. Daar hadden we het dan ook geregeld over…  Ik gaf Loes hoop, omdat ik tot de groep vrouwen behoor (van slechts 30%) die eierstokkanker heeft overleefd!

Vorig jaar sloeg helaas, ook bij mij het noodlot weer toe; de kanker kwam bij mij, weer terug! Zo gingen we samen weer door scans, onderzoeken en angsten voor het wachten op spannende uitslagen . Bij mij is het nu stabiel. Ik word iedere 3 maanden gescreend. Dat is heel erg bijzonder bij uitzaaiingen, dus ik blijf een bijzonder geval! Loes behoorde helaas tot de groep vrouwen,  waarvan 70% binnen 5 jaar komt te overlijden….

Loes kon nog in aanmerking komen voor een laatste experimentele behandeling en vroeg wat ik ervan dacht. Ik kon alleen adviseren, dat zolang ze genoot van het samenzijn met Frederik en kon genieten van bijvoorbeeld af en toe een wandelingetje, ik er voor zou gaan. Dat heeft ze ook gedaan, want het was een bikkel,  maar helaas heeft het niet geholpen…

En toen kreeg ze te horen, dat ze uitbehandeld was en werd naar huis gestuurd om vervolgens af te wachten wat er ging komen… Hoe moeilijk is dat? Loes worstelde enorm met het dilemma, hoe nu verder? Geestelijk wilde ze nog van alles, maar haar lichaam gaf het op. Gelukkig had ze nagenoeg geen pijn. We spraken de laatste tijd vaak, over het moment van het maken van die moeilijke keuze. Wanneer moet je dat doen? Als je niet meer naar buiten kunt? Maar dan geniet je toch nog van je huis en je dierbaren om je heen. Of als je niet meer van de bank afkomt? Maar dan geniet je toch nog van de vogeltjes in de tuin. De laatste keer dat ik Loes persoonlijk sprak (vlak voor Koninginnedag), wilde ze de Kroning nog meemaken! Dat kon ik me ook voorstellen, want dat was een historisch bijzonder moment en gelukkig heeft ze die doelstelling gehaald!  

Ik gaf aan om niet teveel  te piekeren over dat bewuste moeilijke moment van die beslissing nemen , omdat er vanzelf een moment zou komen, waarop je weet dat het genoeg is geweest en je het dan vanzelf zult aangeven.  En dat moment kwam…., vorige week, toen vond Loes dat het genoeg was geweest.

Lieve Loes, ik zal je nooit vergeten! We hadden een waardevolle vriendschap samen.

Rust zacht lieverd het is je gegund".

Marianne

XXX