Twee weken geleden alweer.... (ja, de tijd vliegt...), waren Cees en ik weer bij 'mijn" oncoloog voor m'n controle. Mijn tumormarker zakt niet meer onder de grens van maximaal 30/35, maar blijft gelukkig wel stabiel! Het was van 54 naar 60 gestegen. Ik moet uiteraard goed naar mijn lijf blijven luisteren en kan altijd eerder naar het ziekenhuis bellen, als ik iets niet vertrouw. Half juni heb ik weer de volgende controle. Dus we kunnen in ieder geval weer 3 maanden vol goede moed vooruit!
Sinds een paar dagen, lijkt het eindelijk iets beter te gaan met mijn moeder. Ze schijnt haar smaak weer terug te krijgen, waardoor ze ook beter gaat eten. Haar benen zien er ook weer beter uit en veel minder dik. Ze heeft nog wel bloedarmoede, kalium tekort en is erg verzwakt. Hopelijk mag ze over een paar weken eindelijk aan de 2e chemo beginnen. De eerste chemokuur heeft effect gehad; haar marker was bijna gehalveerd! Ondanks dat ze niet meer kan genezen, geeft dat toch weer goede hoop!
Tweede Paasdag, 1 april, waren mijn ouders 53 jaar getrouwd. We hebben gezellig met de familie met elkaar gegeten! Gelukkig hadden ze beiden een goede (en zeer zonnige) dag.
Het valt niet mee om, met een ernstig zieke moeder en een vader (met een hersenbeschadiging) in een verzorgingshuis, aan mijn eigen gezondheid te denken.... maar ik doe mijn best!
Ik probeer in deze drukke tijden, geregeld een strandwandeling te maken. En zoals je ziet, schijnt hij gelukkig vaak aan de kust!
Tot de volgende keer maar weer!
Liefs,
Marianne
